PAROCHUS

PAROCHUS

Gothofredo convivatorem notat: Horat. l. 2. Sermon. 8. v. 36.

Tum Parochi faciem nil sic metuentis.

I. e. qui mensas coeteris appositas epulis in struit. Proprie, qui lege Iuliâ Magistratibus Reip. causâ proficiscentibus omnia necessaria suppeditabat; quae unô nomine vocabantur Παροχὴ: quod A. Gellius vertit Praebenda, l. 15. c. 14. Horum redemptionem sordidam visam fuisse, ostendit Horatii locus de Ventidio Basso. Ut autem ab istiusmodi praebendis Cicero abstinuerit, in provinciam proficiscens. lege ad Attic. l. 5. Ep. 10. et 21. Officium istiusmodi Parochi, idem Poeta describitm, l. 1. Sat. 5. v. 46

Proxima Campano ponti quae villula, tectum

Praebuit, et Parochi, quae debent, ligna salemque:

A Graeco παρέχειν, quod est πορίζειν, praebere ac suppeditare, dicti.

Quando autem voc ἀπὸ τοῦ παροχεῖςθαι, quod est, vehi assidentuem lateri alterius, valet, tum τὸν Παράνυμφον seu Νυμφαγωγὸν, Coniugum conciliatorem et Auspicem, cui plurimum in Graecia deferebatur; ubi, ut scribit Pausanias, in nuptiali curru tres tantum sedebant, Sponsa quidem media et a lateribus ipsius Sponsus et Parochus, qui vel genere vel amicitiâ Neogamis coniunctus erat: sed de hoc vide supra in voce Paranymphus. Ad prius vocis significatum ut redeam, Porphyrio Parochos illos Horatii hodie Copiarios dici monet, quod et Duarenus annotavit Disput. Annivers. l. 1. c. 26. Atque inde Parochias quidam derivârunt, quibus singulis Sacerdotes sui destinati sunt, ab exhibitione Eucharistiae Parochi dicti: sed Paroecias primum, non Parochias, appellatas esse, vidimus supra. Vide Chabotium ad Horat. et Calvin. l. c.